برونشکتازی یک بیماری است که در آن قسمت‌های مختلف راه‌های هوایی ریه به صورت دائمی بزرگ می‌شوند علائم بیماری معمولاً شامل سرفهٔ مزمن به همراه خلط سینه می‌باشد. علائم دیگر شامل این موارد هستند: تنگی نفس، سرفهٔ خونی و درد قفسهٔ سینه. خس خس و چماقی شدن ناخن نیز ممکن است رخ بدهد. کسانی که از این بیماری رنج می‌برند، مرتباً دچار عفونت ریه می‌شوند.
برونشکتازی می‌تواند در پی شماری از بیماری‌های عفونی و عوامل اکتسابی ناشی شود، مانند: سینه‌پهلو، سل، مشکلات دستگاه ایمنی، و فیبروز سیستیک. تقریباً در همهٔ موارد، فیبروز کیستی سرانجام منجر به برونشکتازی می‌شود. عامل بیماری در ۱۰ تا۵۰ درصد مواردی که فیبروز کیستی نداشته‌اند، نامعلوم است. سازوکار بیماری بدین شکل است که به واسطهٔ پاسخ التهابی بیش از حد، راه‌های هوایی را از کار می‌اندازد. نایژه‌ای که درگیر شده‌است بزرگ می‌شود و به این دلیل توانایی پاک کردن ترشحات را از دست می‌دهد.
این ترشحات میزان باکتری‌‌های درون ریه را افزایش می‌دهند. این کار باعث بسته شدن راه هوایی و از کارافتادگی بیشتر راه‌های هوایی می‌شود. این بیماری به عنوان یک بیماری بیماری انسدادی ریه طبقه‌بندی شده‌است که به همراه بیماری انسداد مزمن ریوی و آسم در این دسته طبقه‌بندی می‌شود. تشخیص این بیماری بدین گونه است که نخست بر اساس علائم فرد گمانه‌هایی زده می‌شود و این گمانه‌ها به کمک سی‌تی اسکن مورد بررسی قرار می‌گیرند. کشت خلط سینهمی‌تواند برای تعیین درمان در کسانی که نوع حاد و رو به تشدید بیماری را دارند و دست کم یک بار در سال به آن دچار می‌شوند نیز مفید باشد.
بدتر شدن بیماری می‌تواند در پی عفونت در این موارد رخ دهد.
در چنین شرایطی آنتی‌بیوتیک‌ها توصیه می‌شوند. آنتی‌بیوتیک‌های رایجی که استفاده می‌شوند شامل این موارد هستند: آموکسی‌سیلین و در کسانی که به این دارو حساسیت دارند اریترومایسین یا داکسی‌سایکلینتجویز می‌شود. برای جلوگیری از بدتر شدن بیماری نیز می‌توان از آنتی‌بیوتیک استفاده کرد روش‌های پاک کردن راه هوایی نیز که نوعی فیزیوتراپی هستند پیشنهاد می‌شوند. گشادکننده‌های نایژه نیز در برخی افراد می‌توانند مفید باشند، اما شواهد خوبی برای تأیید این داروها وجود ندارد. ثابت نشده‌است که استفاده از استروئید استنشاقی مفید باشد. در حالی که استفاده از جراحی خیلی رایج است، تأثیرات آن به خوبی بررسی نشده‌است. پیوند ریه نیز یکی از گزینه‌های درمانی است که می‌تواند برای کسانی که به نوع شدید بیماری مبتلا هستند استفاده شود. با این که این بیماری می‌تواند باعث مشکلات سلامتی شود، بسیاری از دیگر افراد ممکن است بدون مشکل با آن زندگی کنند.
این بیماری در انگلستان یک هزارم بزرگسالان را مبتلا می‌کند. برونشکتازی در زنان رایج تر است و هر چه افراد سنشان بالاتر می‌رود شیوع آن افزایش می‌یابد. این بیماری را نخستین بار رنه لنکدر سال ۱۸۱۹ کشف کرد. هزینه‌های اقتصادی بیماری در ایالات متحده حدود ۶۳۰ میلیون دلار در سال تخمین زده شده‌است.
سبب‌شناسی
عفونت‌های پی‌درپی ریوی، سیگار، برونشیت مزمن، آلرژی، بیماری سل، سرطان، آبسه ریه، عفونت قارچی، علل مادرزادی مانند سندرم کارتاژنر و فیبروز سیستیک از علت‌های اصلی ابتلا شمرده می‌شوند.
علائم و نشانگان
علائم برونشکتازی شامل سرفه اغلب خلط دار، خلط خونی، عفونت مکرر ریوی، تنگی نفس و درد سینه است. در برخی موارد انگشتان چماغی نیز دیده شده‌است.
درمان
درمان طبی عبارت است از کنترل عفونت، پیشگیری از انسداد و فیزیوتراپی ریه وگاه استفاده از خلط‌آور و اکسیژن. اقدام جراحی برای درمان برونشکتازی هنگامی توصیه می‌شود که بیماری کنترل نشود و مجاری تنفس فراخ شده، موضعی شده یعنی در قسمت خاصی از شش متمرکز شده‌باشند. برای نوع پیشرفته و جهت برطرف نمودن انسدادها می‌توان از جراحی استفاده نمود که امروزه با مرگ‌ومیر (مورتالیته) و میزان ناخوشی (موربیدته) کمی همراه است.
1 دیدگاه دربارهٔ «برونشکتازی»
سلام وعرض خسته نباشی خدمت دکترامامی من درزمان جنگ تحمبلی درسال65درعملیات کربلای5 دچارشیمیایی شدم وابتداتاول زاوبعدازآن ازنوع عامل خردل. درسالهای اول چون جوان بودم به این صورتی که الان مرااذیت میکندنبود لکن هرچه شرایط سنی من بالاترمیرود بدنرمیشودو طبق گفته پزشک برنشکتازیهای ریه های من وضعیت خیلی بدی پیدانموده اند.سوال من این ایت که آیابرنشکتازیهای ریه به مرورزمان باتوجه به شرایطی که عرض کردم ازبین میروندوبعبارتی میشودگفت 70یا60درصدریه های من درگیرهستند یعنی این اصطلاح دریت است یاخیر؟ وباعمل جراحی یاپیوندریه میتوانم به زندگی عادی خودم برگردم چون تابحال نشنیدم که از بچه های مجروح جنگی که توسط عاملهای شیمیایی ریه هایشان خیلی خراب است پیوندریه توصیه سده باسو.ممنون میشوم جواب بدهید.باتشکر مقداد