تشخیص بیماری انسداد ریوی مزمن (COPD)

تشخیص

برای تشخیص بیماری انسداد ریوی مزمن (COPD)، لازم است ابتدا دکتر ریه علائم و نشانه‌ها را بررسی کند، همچنین در مورد سوابق پزشکی و خانوادگی بیمار و مواجهه با عوامل تحریک کننده ریه، مخصوصا دود سیگار، اطلاعات کسب کند و در نهایت تست‌های متعددی انجام دهد:

تست‌های عملکردی ریه:

این تست‌ها حجم هوایی که فرد می‌تواند در دم و بازدم وارد و خارج کند و اینکه آیا ریه های بیمار اکسیژن کافی را به جریان خون می‌رسانند یا خیر، تعیین می‌کند. اسپیرومتری رایج ترین تست عملکردی ریه است. در این تست، از بیمار درخواست می‌شود که در یک لوله بزرگ، که به یک ماشین کوچک به نام اسپیرومتر متصل است، بدمد.

این ماشین مقدار هوایی که ریه‌های بیمار می‌توانند نگه دارند و سرعت بیمار در خارج کردن هوا از ریه‌ها را اندازه می‌گیرد. اسپیرومتری می‌تواند حتی پیش از ظاهر شدن علائم، بیماری انسداد ریوی مزمن  را تشخیص دهد. همچنین می‌تواند برای ردیابی پیشرفت بیماری و تحت نظر داشتن نحوه تاثیر درمان مورد استفاده قرار گیرد. سایر تست‌های عملکردی ریه شامل اندازه گیری حجم‌های ریه، ظرفیت انتشار و اندازه گیری اکسیژن هستند.

عکس قفسه سینه:

 عکس قفسه سینه می‌تواند آمفیزم را نشان دهد و همچنین می‌تواند وجود سایر مشکلات ریوی و قلبی را رد کند.

سی تی اسکن:

 سی تی اسکن ریه‌ها می‌تواند برای تشخیص آمفیزم و تعیین اینکه آیا جراحی برای درمان بیماری انسداد ریوی مزمن مفید است یا نه، کمک کننده باشد.

آنالیز گازهای خونی شریانی:

این تست خونی کیفیت عملکرد ریه‌‌ها در اکسیژن رسانی به خون و حذف دی اکسید کربن از آن را اندازه می‌گیرند.

تست‌های آزمایشگاهی:

 تست‌های آزمایشگاهی برای تشخیص بیماری انسداد ریوی مزمن (COPD) استفاده نمی‌شوند اما ممکن است برای تعیین علت علائم بیمار یا حذف سایر تشخیص‌ها مورد استفاده قرار گیرند. برای مثال تست‌های آزمایشگاهی ممکن است برای تعیین کمبود آلفا۱آنتی تریپسین در افرادی که سابقه خانوادگی بیماری انسداد ریوی مزمن (COPD) دارند و در سنین پیش از ۴۵ سالگی دچار بیماری می‌شوند، مورد استفاده قرار گیرند.

تشخیص افتراقی‌های بیماری انسداد ریوی مزمن (COPD)

این بیماری معمولا درست تشخیص داده نمی‌شود، افرادی که قبلا سیگار استفاده می‌کردند ممکن است به اشتباه بیماری انسداد ریوی مزمن (COPD) تشخیص داده شوند در حالیکه ممکن است یک اختلال ساده یا مشکلات ریوی با شیوع کمتر داشته باشند. همچنین بسیاری از افرادی که دچار بیماری انسداد ریوی مزمن (COPD) هستند ممکن است تا زمانی که بیماری پیشرفته شده و مداخلات درمانی تاثیر کمی دارند، تشخیص داده نشوند.